Postulaty kongresu

Kościół nie może oczekiwać, że państwo podporządkuje się jego doktrynie, ponieważ podstawy organizacji społeczeństwa demokratycznego nie może stanowić żadna nadrzędna doktryna filozoficzna, religijna czy światopoglądowa.

Za najważniejsze wyzwanie dla wspólnoty katolickiej w Polsce, w kontekście relacji państwo — Kościół, uważamy dokonanie zmiany dotychczasowego sposobu definiowania przez Kościół jego pozycji wobec instytucji Państwa. Zaktualizowany modus vivendi Kościoła i państwa powinien być określony przez odrębność Kościoła, która nie może oznaczać wyłącznie swobody jego działania w granicach prawa i braku ingerencji ze strony Państwa w wewnętrzne sprawy Kościoła. Autonomia ta, przysługując Kościołowi na mocy prawa do wolności religijnej, czyni go przede wszystkim wspólnotą i instytucją samodzielnie odpowiedzialną za własny los.

Horyzont refleksji Kościoła o pożytecznych dla niego stosunkach z Państwem powinien znacząco przesunąć się w kierunku poszanowania pluralizmu poglądów i opinii, charakterystycznych dla społeczeństwa demokratycznego. Ponadto potrzebne są nowe strategie realizowania kościelnej misji jako nieuwikłanej w bieżący spór polityczny, który zawsze wywiera destrukcyjny wpływ na religijne przesłanie Kościoła. Wymagać to będzie zmiany myślenia zarówno duchownych, jak i wiernych świeckich.